17. Here's To You

|muzyka|

Calum

Rano obudził mnie ojciec, który kulturalnie wszedł przez drzwi i mnie szturchnął. Zaspany przetarłem powieki, które po chwili z grymasem zamknąłem, gdy słońce zaczęło mnie razić. Nienawidzę wstawać tak wcześnie.

-Twój przyjaciel przyjechał – powiedział, przemieszczając się po pokoju.

-Który? – wychrypiałem. Jezu Przenajświętszy, ale chrypa.

-Możesz otworzyć oczy – zaufałem mu w tej kwestii i kolejny raz spojrzałem na niego. Tym razem nic mnie nie oślepiło, bo mój wspaniałomyślny tata zasłonił rolety. –Luke, mówi, że ma dla ciebie prezent ur… -gwałtownie wyskoczyłem z łóżka i podbiegłem do szafy, z której wyjąłem czarne spodnie, biały t-shirt i czarny full cap. Wbiegłem do łazienki, gdzie zafundowałem sobie szybki prysznic, po którym się ubrałem, przeczesałem włosy i nawet użyłem dezodorantu.

Wchodząc do swojej sypialni zauważyłem, że Roger nadal tutaj przebywa. Hood przeglądał moje prezenty, których było od cholery i zajmowały większą część mojego azylu – a mój pokój był naprawdę duży.

-Niech zgadnę – wskazał na plakat z Sashą, który wcześniej rozwinął. –Sprawka Irwina – z uśmiechem wzruszyłem ramionami. –Czy to… - pokazał palcem na nową gitarę basową w kolorze biało czarnym, na której znajdowały się podpisy kilku z moich ulubionych kapel.

-Tsa – wypiąłem dumny klatkę piersiową, żeby wyglądać jak prawdziwy macho, do którego wcale nic mi nie brakowało. –Prezent od Mary. Sory tato, ale… - westchnąłem głośno. –Mam teraz o wiele lepszy prezent do odpakowania – facet uniósł podejrzanie lewą brew ku górze.

-Co może być lepszego od gitary wartej grube dolary? – zapytał zdziwiony.

-Spotkanie z The Ascension – Chryste, byłem taki podekscytowany jak to tylko możliwe. Za kilkanaście do kilkudziesięciu minut – w zależności od korków na mieście – miałem poznać zespół, który kochałem mało tego, który się rozpadł kilkanaście dobrych lat temu. Nadal pamiętam jak cały miesiąc chodziliśmy z Ashtonem, Mike’ m oraz Jasmine na czarno w ramach żałoby narodowej, w której wspierała nas Marianna. Heh, teraz to wydaje się mega głupie i dziecinne, ale gdyby taka akcja znowu miała miejsce… Ja bym to powtórzył, zresztą i tak przeważnie ubieram się na czarno, więc nie byłoby problemu.

-Niezły żart, prawie się nabrałem – zaśmiał się pod nosem uważnie mi się przyglądając, dlatego ze śmiertelną powagą pokiwałem przecząco głową, chcą mu w ten sposób pokazać, że to nie jest żaden głupi dowcip, a ja – o dziwo – mówię prawdę – pierwszy raz od wieków. –Niby jak masz zamiar to zrobić, huh? – zaplótł swoje ramiona na torsie i posłał mi kpiące spojrzenie.

-Joe to ojciec Luke’ a – wzruszyłem ramionami. –Młody specjalnie dla mnie ściągnął Bena z Francji, a Scotta z Sydney.

-Naprawdę dzieciak jest synem Joe? – zapytał pełen podziwu, nadal jednak nie wierząc w prawdziwość moich słów.

-No, muszę lecieć tato – Roger przytaknął, a ja jak wicher wybiegłem z mojego pokoju, jednak szybko zawróciłem przypominając sobie o bardzo ważnym pytaniu, którym katuję go od dobrego tygodnia. Ze zmarszczonymi brwiami znowu badał mnie zdezorientowanym wzrokiem. –Wiesz już czy będziesz na naszym koncercie w Inferno?

-Calum – westchnął. –Moja asystentka jeszcze tego nie ogarnęła, dam ci znać później, a teraz leć, bo Luke straci cierpliwość.

-Uwierz, bo wczorajszym numerku z Mary i Brook jest aż nadto cierpliwy – mój starszy pokręcił głową z niedowierzania, a ja już ostatecznie wybiegłem z domu.

Na podjeździe czekało czarne BMW, w którym siedział już Mike, Ashton i Hemmings. Szybko klapnąłem sobie na miejscu pasażera obok kierowcy, którym był blondyn i zmieniłem stację muzyczną.

-Słuchałem, cieciu – warknął Irwie, na co pokazałem mu środkowy palec.

-Wiesz jak bardzo mnie to obchodzi? – westchnąłem z przesadnym przejęciem. –Wcale – wzruszyłem ramionami. –Ruchy Hemmo, chcę poznać The Ascension! – wrzasnąłem, a osiemnastolatek uruchomił silnik i ruszył z piskiem opon. –EJ, Mikey, a Jas nie chciała jechać z nami? – odwróciłem się, żeby spojrzeć na przyjaciela, który wzruszył ramionami.

-Nie mówiłeś jej wczoraj, że może, to…

-Bez kitu! Oczywiście, że może, przecież ich kocha. Luke, jedź po Hogan – Hemmings przyłożył dwa palce do skroni salutując i gwałtownie skręcił.

Całą trasę pod dom Jasmine jak i pod blok, w którym pomieszkiwał ojciec Lucasa podjarany podskakiwałem na fotelu, pytając czy jeszcze daleko. Wreszcie po dwudziestu minutach – pieprzone korki, czy ludzie nie mają innych rzeczy do roboty jak jeździć po L.A. w niedzielne popołudnie?! Ja mam tutaj mega ważne spotkanie z najlepszą kapelą ostatniego stulecia, a głupi Kalifornijczycy muszą sobie jeździć swoim samochodami, które są znacznie mniej wypasione od mojego. Chryste, szybciej!  

Mieszkanie Joe było dość spore i nawet całkiem czyste nie zwracając uwagi na zlew, w którym roiło się od brudnych naczyń. W salonie na dużej skórzanej sofie siedział Dean, a na dwóch fotelach po obu stronach kanapy Scott i Ben. Ojciec Hemmingsa rozmawiał z kimś przez telefon, wyglądając przez okno na park.

Luke głośno odchrząknął, a trzy pary oczu przeniosły się na nas. Wszyscy trzej wstali i podeszli przytulając blondyna oraz mówiąc, że cholernie wyrósł przez te kilka lat.

-Pewnie nie potrafisz odpędzić się od lasek, huh? –zapytał z chytrym uśmieszkiem Ben.

Benjamin Steward był najwspanialszym basistą jakiego światu dane było słuchać. Miał nie tylko talent, ale również i stylówę – ubierał się na czarno, a jego długie czarne włosy zawsze były w nieładzie. Ben był moim guru. Zrobiłbym dla niego wszystko, nawet gdybym miał skoczyć do sklepu po mleko, ponieważ mu wyszło i nie ma czym zalać płatków śniadaniowych – bo zawsze wsuwa kukurydziane na śniadanie.

-Wczoraj zaliczył trójkącik – wtrąciła Jas, a zakłopotany osiemnastolatek podrapał się w kark, mrucząc nieco skrępowane tsa.

-Kim są twoi przyjaciele? – Dean zmienił temat widząc obecną postawę Lucasa.

Dean Wilson grał na gitarze. Był mistrzem w zmienianiu kolorów włosów – które w tej chwili były w kolorze wyblakłego zielonego. Potrafił mieć fioletowe, a za kilka godzin niebieskie, ponieważ fiołkowy mu się znudził. Gość za swoich czasów był mega zakręcony – coś na wzór Mike’ a – a teraz wyglądał jak totalny wrak.

-To Mikey – wskazał na Clifforda, który obejmował ramieniem Hogan. –Jego dziewczyna, Jas – brunetka z lekkim onieśmieleniem zamachała palcami. –Ashton i Calum – co?! Tylko Calum?!

-Hoodini – poprawiłem, nie przegapiając wywróceniem oczu przez Irwina. Chłoptaś był po prostu zazdrosny, bo wyskoczyła mu krosta na wardze przez wczorajsze igraszki z Cook, a ja po zwykłym lizanku z Allison mam nieskazitelne usteczka. Powinien się już nauczyć, że od suk rasy kundel zawsze jest prawdopodobieństwo złapania jakiejś choroby i lepiej brać się za te rasowe.

-Cześć ,Lucas – wreszcie podszedł do nas główny wokalista oraz gitarzysta zespołu. Joe chciał przytulić swojego syna, ale ten zrobił krok w tył chowając się częściowo za Jas.

-Siema – mruknął od niechcenia.

-Dobra – zaczął powoli blondyn. –Napijecie się czegoś? Jakieś piwo?

-Twój stary wymiata – oznajmiłem pełen podziwu, idąc za Joe do kuchni. Facet wyjął z lodówki butelki z alkoholem, które mi podał, abym mu pomógł zanieść je do salonu. Woah! Kiedyś będę opowiadał dzieciom, że niosłem i piłem piwo z samym Joe Hemmingsem. Chryste, zachowujemy się jak starzy znajomi, to niewiarygodnie zajebiste!

Siedzieliśmy w pokoju dziennym i słuchaliśmy o jednym z ich największych koncertów, które zagrali na Madison Square Garden oraz pomyłce jakiej się dopuścili podczas śpiewania swojego hitu, kiedy wtrąciła się Hogan.

-Dlaczego zrezygnowaliście? Cholernie was kochaliśmy – jej głos delikatnie zadrżał.

-Joe miał problemy w małżeństwie, a kiedy odszedł… - wzruszył szerokimi ramionami Scott. –Nie mogliśmy grać bez niego, zresztą doszliśmy do wniosku, że gdy wszystko się ułoży wrócimy.

-Przez rok spędzaliśmy czas z rodzinami, a kiedy dowiedzieliśmy, że nasz lider odszedł na zawsze i wyjechał… - tym razem barki uniósł Ben. –Zająłem się księgowością – wyplułem piwo na twarz Irwina.

-Co robisz, cioto?! – uniósł się, gwałtownie wstając i idąc do łazienki, pod nosem mnie wyzywając, że nie potrafię się zachować w towarzystwie. Jednak to nie ja kazałem pieprzyć Luke’ owi swoją dziewczynę! Kretyn!

-Księgowością? – zapytałem bardzo powoli, a Steward przytaknął. –Ja nie chcę być księgowym – zawyłem, kładąc głowę na kolanach mulatki, która zaczęła mnie pocieszać. –Nie oganiam matmy! Ja chcę być muzykiem! – zalamentowałem.

-Caluś, przecież będziesz pracował w firmie Rogera – mruknęła zażenowana. –Masz dziewiętnaście lat, a zachowujesz się jakbyś miał cztery. Zresztą gracie za niedługo koncert, a wasze marzenia się spełnią… Ej, a może The Ascension  zagrało by jako wasz support?

-Tsa, to zajebisty pomysł, myszko – cmoknął ją w policzek Mikey. –Co wy na to? – kiwnął na nich brodą. –To będzie wasz wielki powrót.

-Jaa, nie dam rady. Ostatnio mój stan psychiczny jest coraz gorszy – wywróciłem oczami na słowa Deana zupełnie jak Scott.  

-Wmówiłeś sobie tą chorobę psychiczną, kretynie! – oburzył się perkusista.

-O co draka? – zapytał Irwie siadając obok mnie.

-Załatwiamy support – odpowiedziałem. –Nie chcę być księgowym – pokiwałem szybko głową na boki.

-Okay? – uniósł głupkowato lewą brew do góry, a potem spojrzał na Luke’ a, który od przekroczenia progu domu ojca siedział cicho jak mysz pod miotłą. Cały wybuchowy charakterek ustąpił miejsca potulnemu oraz nieśmiałemu chłoptasiowi, za którego miałem go na początku.

Całe The Ascension zaczęło się kłócić, a my przyglądaliśmy się temu niezwykle zdziwieni, ale również i przerażeni. To gorsze niż kłótnie starych, których świadkiem jest dziecko. To kompletna zagłada mojego świata, która właśnie nastąpiła. Nie mogą tego zrobić! To moje urodziny, powinni spełnić moje życzenie, a nie drzeć mordy na cały blok.

-Możemy już iść? – westchnął Luke, patrząc na mnie znacząco, dlatego zmarszczyłem brwi. Nie chcę już wracać do domu, chcę spędzić czas z moimi idolami – którzy w tej chwili przechodzą jedną z najbardziej poważnych kłótni w składzie – pierwszy raz. –To był zły pomysł z przyjściem tutaj.

-Wcale nie – zaprzeczyła Jasmine tym swoim uroczym głosikiem. –Po prostu nie przewidziałeś ich reakcji na spotkanie po latach.

-To i tak nic nie zmienia – burknął. –Ja się zbieram, a wy… Róbcie co chcecie – Hemmings wstał i ruszył w stronę drzwi, ale nim zdążył wyjść Joe złapał go za bark.

-Lucas, zaczekaj.

-Odwal się ode mnie, zawsze wszystko musisz spieprzyć! Najpierw naszą rodziną, a teraz jeszcze swój zespół! – wyszarpał się, po czym wybiegł trzaskając drzwiami.

To go chyba naprawdę boli. Ja bym nie wytrzymał, gdyby mój ojciec od nas odszedł, zostawiając mamę, Stacy i mnie. Nie wybaczyłbym mu tego i rozumiem co czuje Luke. Chyba właśnie dlatego tak świetnie dogaduje się z Marianną.

Patrzeliśmy zszokowani, ale również i przerażeni na reakcję blond wokalisty, który bez słowa podszedł do okna prawdopodobnie obserwując swojego syna. Jedynym dźwiękiem jaki usłyszałem podczas tej cholernie długiej chwili milczenia, był tylko pisk opon odjeżdżającego wozu Lucasa.

Dyskretnie wyjąłem swoją komórkę, po czym wystukałem szybko wiadomość, którą wysłałem do Mary.

Do: Księżniczka Wesley

Mary, zajrzyj do Luke’ a, bo nieźle pożarł się z Joe

Po chwili dostałem odpowiedź.

Od: Księżniczka Wesley

Okay, już do niego dzwonię i porozmawiam z nim, dzięki, że mi powiedziałeś ;**

-Chyba powinniśmy już iść – mruknęła ze spuszczoną głową Jas, mocniej ściskając rękę swojego chłopaka.

-Nie, zostańcie – westchnął Hemmings przeczesując dłonią włosy. –Powinno mu przejść.

-Tsa, jasne – prychnął pod nosem Scott. –Tyle, że młody ma rację, wszystko musisz spieprzyć.

-Odpierdol się łaskawie od moich spraw – ryknął w stronę perkusisty, który tylko kpiąco się uśmiechnął i rozsiadł wygodniej w fotelu. Woah, gościu faktycznie ma wyjebane na wszystko, jak Irwin.

-Gdybym ja miał takiego syna jak Luke…

-Ale nie masz Scott, masz córkę! – wydarł się Joe. –Powiem ci coś w sekrecie Panie Gwiazda – heej, ja też tak czasem mówię na Ashtona! – Odszedłem, bo miałem dość twojego wtykania nosa w nieswoje sprawy, a wiesz co w tym wszystkim najśmieszniejsze?! – zaśmiał się kpiąco. –Ben i Dean też tak sądzą!

-Dobra, dobra – machnął lekceważąco dłonią. –Ja przynajmniej nie rozpieprzyłem swojej rodziny, nie wmawiam sobie problemów psychicznych i nie jestem pieprzonym księgowym.

-To był cios poniżej pasa, Daniels – odezwał się Mikey.

-Zamknij się, Clifford, Scott ma rację.

-Po chuj ty się wtrącasz, Irwie?!- zawołałem w stronę przyjaciela.

-Bo on – wskazał na perkusistę The Ascension. –Ma kurewską rację!

-Tak, chcesz grać?! – kiwnąłem na niego głową. –Skoro tak cholernie podoba ci się szczerość Danielsa, może niech nam odpowie na jeszcze jedno pytanie!

-Nie waż się, Hood- wycedził przez zaciśnięte zęby.

-Załóżmy, że mam przyjaciółkę, którą znam od dzieciaka. Od jakiś dwóch lat pieprzę się z nią i jestem kurewsko zazdrosny…

-Stul pysk!

-O każdego faceta, który się przy niej kręci…

-Zamknij mordę, Calum! – poirytowanie, a raczej wkurwienie mojego przyjaciela sięgało zenitu. Nie pozwolę mu niszczyć naszej przyjaźni, ani wywyższać się, bo jakiś popieprzony bębniarz musi podbudować swoje już i tak wielkie ego, kosztem mojego kumpla.

-Co powinienem zrobić? Powiedzieć jej co czuję i pieprzyć dalej, czy może zadawać się z laską, której oboje nie lubimy i udawać szczęśliwego?

-Wolę pieprzyć bez uczuć, miłość jest przereklamowana – wzruszył ramionami, a ja spojrzałem na Asha z uniesionymi brwiami oraz miną: „A nie mówiłem?”.

-A ja co powinienem zrobić… Zdradziłem swoją dziewczynę i zaliczam laski jak popierdolony, cały czas zaklinając, że ją kocham i chcę odzyskać. Mam odpuścić, czy może dalej pieprzyć inne?

-Pieprzyć inne.

-Co?! –wrzasnęliśmy w tym samym czasie.

-Jesteście młodzi, pownoście się wyszaleć.

-Bez kitu gościu! – wzburzony Ashton wstał z szoku oraz furii. –Ty w ogóle wiesz co to jest miłość i przyjaźń?! Nie dziwię się, że Joe, Ben i Dean mieli cie dość! Jesteś prawdziwym kutasem i… Kurwa, aż wstyd się przyznać, że całe życie cie podziwiałem. Spadam stąd, Hoodini, idziesz? – pokiwałem potwierdzająco głową, a potem całą ekipą wstaliśmy i wyszliśmy, odprowadzeni przez Joe do drzwi.

-Sory, młodzi – mruknął lekko zażenowany Hemmings.

-Jest spoko, ale w razie zmiany zdania co do supportu, dzwoń -  wtrącił Michael, a później wyszliśmy przed  blok, gdzie Jasmine zadzwoniła po taksówkę, która poodwoziła nas do domów.

Państwo Clifford poszli do tego kina, a my z Irwinem pojechaliśmy do niego, pograć na XBOX’ ie razem z Tony’ m. 

____________________________________

Cóż... Dziś niezbyt chce mi się cokolwiek pisać, więc... Dziękuję wam za komentarze oraz za to że w ogóle macie ochotę to czytać. 

Wesołych świąt i miłej niedzieli

Buźka, miśki ;**